III. Po raz ostatni w życiu

                  

 

                     Gdy wyładowałam w Port Angeles, padał deszcz. Nie zdziwiłam się zbytnio, rzadko, kiedy w jakimkolwiek miasteczku w stanie Washington, świeciło słońce. Było to tak  niespotykane zjawisko jak zielony promień, podczas zachodu czy wschody słońca. Przez ostatnie lata żyłam w  pochmurnych miejscach, ale i tak się nie przyzwyczaiłam do opadów.

            Charlie przyjechał po mnie radiowozem. Zdziwiłam się, że nie był to stary, ale porządny, samochód policyjny, tylko nowiutka Kia bodajże. Ostatnio z Chrisem przeglądaliśmy zdjęcia samochodów, gdyż stwierdził, że potrzebuję szybkie auto. Jednak ja mam inne zdanie.

- Jak dobrze cię widzieć, Bells. Nie zmieniłaś się zbytnio– powiedział Charlie i się uśmiechnął. Nie liczyłam, że mnie przytuli, gdyż ani ja ani on nie lubiliśmy okazywać uczuć. Taka wrodzona cecha.

- No tak przez trzy miesiące dużo się nie zmieniłam. -Odparłam, przypominając mu, że niedawno się widzieliśmy.- Masz pozdrowienia od Christophera.

            Charlie uśmiechnął się i sięgnął ręką po mój bagaż. Była to tylko jedna mała torba, gdyż nie było sensu brać więcej.  A właściwie to wiele rzeczy nie potrzebuję na tydzień.

            W drodze do domu opowiedziałam mu wszystko, co się działo w Dartmouth, a on opowiedział mi o Forks. Nie wspomniał nic o Cullenach, w ogóle o nich nie pisnął słowa odkąd wyjechałam do college. Chyba uważał, że zapomniałam.

            Chciałabym i to bardzo.

             Kiedy widziałam mijające drzewa, znak drogowe, pola czy inne charakterystyczne rzeczy tego stanu uświadomiłam sobie, że widzę to wszytko ostatni raz.

            No może kiedyś będę przejeżdżał, obok ale nie będę w stanie tu zamieszkać. To miejsce nie będzie mi tylko przypominać o Edwardzie, ale i o Jacobie i Charliem.  Chris twierdzi, że prawdopodobnie nie uda mi się przez śmiercią Charliego, go zobaczyć. Natomiast jest jakiś cień szansy z Jacob'em. Pomimo straty tych dwóch osób. Podjęłam już decyzje. Dobrą decyzje. Spędzę życie, jako wampirzyca. Okrutna lub nie...Sama wybiorę.

            Z uwagi na późną porę po zajechaniu do domu postanowiłam od razu się położyć spać. Stwierdziłam, że nie będę jechała wieczorem do Jacoba i próbowała się z nim pożegnać. Mam na to czas. Cały tydzień.

            Wdrapałam się po schodach i udałam się do łazienki. Umyta i ubrana w piżamkę poszłam do swojego pokoju. Opatuliłam się kołdrą zamknęłam oczy i miałam nadziej, że udami się zasnąć. Jednak tak się nie stało. Obróciłam się na plecy i otworzyłam oczy. Kiedy moje tęczówki zderzyły się z ścianą zobaczyłam jakby jakaś postać?...Jakby Edwarda? Tak Edwarda. Moje omamy opuściły mnie już dawno temu. Bez zastanowienia przyciągnęłam go do siebie. Zaczęliśmy się całować. Poczułam jego usta na swoich. Nasze pocałunki stawały się coraz bardziej namiętne, ręce zaczęły błądzić po ciałach. Nasze ubrania były porozrzucane po pokoju. Tej nocy tylko my się liczyliśmy. Wszystko inne przestało mieć jakiekolwiek znaczenie.

***

            Obudziły mnie ciepłe promienie słoneczne. Nie byłam pewna, czy był późny ranek, czy może już popołudnie. Chwilę zajęło mi przypomnienie sobie wydarzeń z ubiegłej nocy.  Czy to była prawda? Czy naprawdę był tu Edward? Czy naprawdę z nim spałam? Poczułam pod swoimi stopami moją koszulkę nocną. Rozejrzałam się dookoła. Pomacałam prześcieradło koło siebie, ale moja ręka na nikogo nie trafiła.

- Edward? – szepnęłam w ciszę.

            W tym samy momencie wyczułam pod palcami coś papierowego. Była to kartka. Liścik. Otworzyłam ją i zaczęłam czytać:

Bello

Przepraszam, jestem potworem i masz na to dowody. Już nigdy nie zrobię ci krzywdy. Przepraszam, że wróciłem. Chciałem zobaczyć czy żyjesz, bo Alice mnie męczyła. Dziś naprawdę ostatni raz mnie widziałaś. Żyj swoim życiem. Ja już dla ciebie nie istnieję, bo ty dla mnie też.

P.S. Nie przejmuj się Charliem. Wyjechał rano, nie zaglądając do ciebie.

Edward

            Przeczytałam list kilka razy, bo nie wiedziałam, co czytam, nie rozumiałam jego sensu.  Wrócił, bo Alice go męczyła. Nie istnieję dla niego!

            Nie, proszę. Nie chcę powtórki z cierpienia.

            Więc to była prawda. Naprawdę tu był. Wstałam z łóżka i zobaczyłam swoje siniki na rękach i nogach. Więc Edward o tym pisał. Czułam się strasznie obolała. I to cała, nie tylko między nogami, tak jak powinno być, ale cała, nogi, ręce, usta, głowa.

            Nie wiedząc, dlaczego rozpłakałam się. Czy z bólu fizycznego czy psychicznego?

            Znowu Edward złamał mi serce. Dobił mnie.  Pokazał, że ma mnie gdzieś i udowodnił, że nie jestem częścią jego świata. Że nie może mnie dotknąć bez zrobienia mi krzywdy.

            Płakałam i płakałam, do momentu, aż zaburczało mi w brzuchu.  Otarłam łzy i zeszłam na dół zrobić sobie śniadanie.

             Pomimo tego bólu, choć nie był on znowu najgorszy byłam szczęśliwa. Z jedne strony serce bolało z drugiej się cieszyło. Idiotka ze mnie - wiem. Po tak długim czasie zobaczyłam Edwarda.  I znowu zmieszał mnie z błotem.

            Zjadłam śniadanie, wzięłam zimny prysznic i postanowiłam pojechać do Jacoba.

            Zapomnę o wszystkim, po raz drugi. W końcu teraz będzie prościej.

            Mam Christophera i niedługo będę wampirzycą.

            Mam Jacoba. Na krótko, ale teraz najbardziej go potrzebuję.

            Tak się jakoś dziwnie dzieje, że przy tym wilkołaku o wszystkim zapominam. Czuję się beztrosko. Zdecydowanie będzie mi go brakować w wieczności.  Zdecydowanie...  Ale może go zobaczę przed jego śmiercią.

            Całe sześć dni spędziłam z Jacobem a wieczory z tatą. W miarę upływających dni, nachodziły mnie wątpliwości, czy dam radę ze stratą bliskich i ich cierpieniem, że ja nie żyję.

            Christopher miał prościej był pod urokiem Anabell. A kiedy się z niego uwolnił i jego rodzice nie żyli jak i jego niedoszła żona.

            Ale wiedziałam, że podjęłam słuszną decyzję. Szłam do świata, do którego należałam.

            Przed zaśnięciem próbowałam sobie układać scenariusze pożegnań, ale zawsze, kiedy stanęłam na wprost któregoś nie mogłam wyksztusić ani słowa.

            To odkładanie zaprowadziło mnie aż do trzech godzin przed odlotem do Darthmount.

            Nie miałam innego wyjścia, musiałam w końcu coś wykrztusić, ale jak za każdym razem miałam gulę w gardle.

            Wyszłam z domu, bo widziałam, że Jacob przyjechał.

- Jack... - Zaczęłam niespokojnym głosem, kiedy stanęłam na wprost niego. Nie mogłam mu nic powiedzieć, nie mogłam dać jakiegoś sygnału. Jakby dowiedział się o tym, nie pozwoliłby mi na stanie się wampirzycą i znienawidziłby Christophera.

- Co jest Bella ? – zapytał przyglądając mi się uważnie.

- Jacob wiesz, że... - Nie mogę po prostu nie mogę tego powiedzieć. Jak mam się z nim pożegnać? I to jeszcze na wieczność. Co mam powiedzieć? Nie sądziłam, że to będzie, aż tak trudne.  - Po prostu chcę się pożegnać – wykrztusiłam z trudem.
Jacob wydawał się nie wyczuć, że nie chodzi o zwykłe pożegnanie, pomyślał, że po prostu tęsknie za nim tak bardzo, że nie wytrzymam kilku miesięcy bez niego.Problem rodzi się w tym, że widzę go dziś po raz ostatni w życiu, choć jest jakiś cień szansy, że ujrzę go ponownie. Zabawnym tonem odpowiedział mi:
- Do zobaczenia, pamiętaj będę w Dartmouth w połowie sierpnia. 

            W połowie sierpnia to ja będę kierowała się tylko rządzą krwi. I Jacob będzie moim naturalnym wrogiem.

- Pamiętam pa.

            Uściskaliśmy się i Jacob pobiegł do La Push.

            Obyś mi kiedyś wybaczył, że będę twoim naturalnym wrogiem i to jeszcze z wyboru.

            Jeden z głowy, teraz drugi.

            Wróciłam do domu i z zupełnym spokojem czekałam na Charliego w salonie. Ze spokojem? Co ja mówię? Mam się pożegnać na wieki z własnym ojcem...I to ma być spokojne… Owszem nie byliśmy blisko, aż do momentu, gdy się tu wprowadziłam, ale teraz... Nigdy już go nie zobaczę, nie uściskam, pocałuję, bo niedługo będę widziała tylko pojemnik z jedzeniem w nim. I nawet sam fakt, że mam pięćdziesiąt procent jego genów, nie pomoże przed rzuceniem się na niego i zabójstwem.

            Usłyszałam trzaśnięcie drzwiami, oznajmiające, że tata wrócił i że moment odwiezienia na lotnisko się zbliża, a co za tym idzie moment pożegnania.

- Tato, pamiętaj, że zawsze będę cię kochać – odezwałam się pierwsza i podeszłam do niego.

- Ja ciebie też kocham i nigdy nie przestanę –odpowiedział pewnie.

            Pocałowałam go w policzek i wyszłam na dwór. Oparłam się o radiowóz i czekałam. Czekałam...

            Zastanawiając się czy to koniec...

            Czy nigdy już nie ujrzę Charliego i Jacoba?..

            I jak bardzo Jacob mnie znienawidzi...